Հատված ,,Այրվող վարագույր,, պոեմից

Ուշ է օ,Մարի,

Մոմեր ես վառել,

Ու մրմունջն է սառն աղոթքիդ:

Ես քեզ լսում եմ`

Ու բևեռային իմ սառցե որջում,

Տես, ջերմություն է:

Խաչակնքում ես,

Խաչակնքում ես

                         քո էությունը

                         մենությանը իմ,

Ուշ է, օ,Մարի…

                        Ես մեղավոր չեմ,

                        Ես անմեղ էի:

Փակիր աչերդ, աղաչում եմ քեզ,

Նրա՛ց բեկբեկուն անմեղությունն է,

Որ հայացքիդ հետ սրբատաշվել է

                       այս հեռաստանում…                                              ՛

Մեղք եմ օ,Մարի

Ինձնով մի լցրու մաքրությունը քո,

Անձեռակերտ է ամեն ինչ այնքան,

Ու քո աղոթքը…

                        Մոմերն հանգել են:

Անծանոթները ճանապարհն անցել

Ու շրջանցել են ժամանակն հանկարծ,

Իրենցով լցրել ու տարածել են

Այս հազարօտար տարածությունը:

                 Որն է, օ~, Մարի,

                         Ճշմարտությունը:

                        Մոմերն հանգել են:

1990թ