Մնաս բարով

Ինչպես հուզված աչքը`

Մայրամուտը բոսոր

Մեզ է նայում հանգչող

Արեգակի բիբով.

Եվ մենք ծովի հայելում`

Երկու ստվեր անցնող,

Բաժանվում ենք արդեն…

Մնաս բարով:

Հովն է փարվում կրծքիս

Քո վարսերի բույրով,

Աչքերիս մեջ կամաց

Լճանում է թախիծ,

Իսկ շուրթերս արդեն

Կարոտում են ու լուռ

Արտասվում են քեզ հետ…

Մնաս բարով:

Մեր թանկ երգը մեզնից

Հեռանում է անտես,

Ապակու պես ճաքող

Մեր սրտերն են ձայնում,

Ու բաժանման մտքից

Մթնած ծովը մեր մեջ

Անապատ է դառնում…

Մնաս բարով:

Մեր վերևում ծանր

Կուտակվում են ամպեր,

Ու մաղում է անձրև`

Օրհնության պես մաքուր,

Եվ դառնում են հուշեր

Մեր օրերը սիրո…

Մնաս բարով, իմ սեր,

Մնաս բարով:

1993թ

Խաղը

1.

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մենք խաղում ենք բաց տիեզերքում,

Խաղի մի մասն է մեզ հիմա հայտնի,

Որ ակնածանքուվ կյանք ենք անվանում

Եվ մենք կրում ենք թելադրանք վերից,

Որ վարում են մեր ցանկությունները,

Զգում հայացքներ, փաթաթվող ձեռքեր,

Որոնք բացում են մեր փակ դռները:

Մեզ միշտ ճնշում են ներկայություններ,

Որ զննում են մունջ ու տագնապում են`

Անչափելի մեծ կասկած կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մենք խաղում ենք լուրջ ու լրջորեն,

Թեև հայտնի է վախճանը խաղի,

Որ ակնածանքով մահ ենք անվանել:

Ու կրում ենք լուռ մահը մեր կողքին,

Յուրաքանչյուր ժամ, ամեն ակնթարթ,

Այն հետամուտ է լինում բոլորին

Մեր քայլերի մեջ ու մեր մտքերում,

Այն մեզ ճնշում է իր ներկայությամբ,

Զննում, տագնապում`

Անչափելի մեծ թախիծ կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մենք խաղում ենք անկախ մեր կամքից,

Եվ ավարտվում է այս խաղը այն ժամ,

Երբ ձանձրանում են վերևում խաղից:

2.

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մենք խաղում ենք հիպնոսված ու հեզ,

Թեև երբեմն ըմբոստանում ենք

Ու որոնում ենք ելք ու փախուստներ.

Անխուսափելի մաքառումներում.

Ո՛չ, հաղթողներ ենք, ո՛չ էլ պարտվողներ:

Խաղից դուրս ոչ ոք չի կարող լինել,

Ոչ ոք չի կարող այն արգելակել.

Գալիս ենք հույսով, ձեռնունայն գնում,

Անչափելի մեծ խաբկանք կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

…Մենք չենք հորինում խաղին կանոններ.

Պարտադրվում են իմաստները մեզ,

Սակայն ճգնում ենք հասկանալ խաղը

Եվ այն ի վերջո մերը համարում,

Անչափելի մեծ հավատ կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մեր ոտքերը աճում են հողում.

Մեզ խոշտանգում են երկու տարերքներ.

Ձգելով վերից, վարից ճկելով…

Անչափելի մեծ տանջանք կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից,

Մենք ընդունում ենք կանոնը խաղի,

Եվ ավարտվում է այս խաղը այն ժամ,

Երբ ձանձրանում ենք ձգձգվող խաղից:

1993թ

Վերցրու

Վերցրու իմ աչքերը

Ու նայիր աշխարհին:

Լսիր ձայները,

Որոնք ես եմ լսում:

Իմ շունչը վերցրու

Եվ ապրիր ընթացքը ժամերիս

Ու խոսիր, ու խոսիր

Իմ փակված շուրթերով:

Վերցրու լռությունս

Ու փշրիր ապակու պես,

Տարածիր արձագանքը

Խեցիներում մարդկանց…

Չի՛ հանգչում ոչ մի ձայն,

Ոչ մի խոսք չի կորչում

Անեզերք երկնքում

Ե՛վ ջրում, և՛ հողում:

Ողջը վերցրու,

Երբ կյանքն է անարժեք,

Երբ թափվում է վերից

Շփոթն աստղային,

Երբ շունչն է կործանման

Ե՛վ ջրում, և՛ հողում,

Երբ աղետ է շուրջը,

Եվ մահն է ինքնիշխան:

Վերցրու առավոտս,

Նույնիսկ` վերջինը,

Գիշերս վերցրու,

Եթե հմայում է քեզ,

Ցերեկս ապրիր

Եվ օրս փախցրու

Ու խոսիր…ու խոսիր

Իմ փակված շուրթերով:

1995թ.

Արձանը

Տեղ մի փնտրիր իմ հոգում.

Թե ադամանդ, թե ոսկի

Կողոպտել են ու վատնել

Եվ կողպել են անհոգի:

Տեղ մի փնտրիր իմ սրտում.

Այն խփում է անարյուն

Ու պատերի մեջ դողդոջ

Դատարկությունն է պարում:

Մի որոնիր ձայնը իմ.

Նա երգել է, որ լռի,

Ինչպես լարն է կտրվում

Չնվագող ջութակի:

Մարմինս մի որոնիր.

Այն վառել են գիշերին,

Մոմի նման, որ հալվել,

Ու ցնդել է կյանքը իմ:

Ողջը սուտ է, ողջը` սին.

Ինձ չես գտնի իմ ներսում,

Նայիր, ինչպես արձանին…

Աչքերս մի կորցրու:

Ես նրանց եմ պատկանում,

Ինչպես գույնը` ապակուն,

Նրանք նայում են, սակայն

Չեն նկատում, չեն տեսնում:

Աչքերս մի կորցրու.

Հայելին ջինջ է ու մաքուր,

Նայիր ու քեզ հարցրու.-

Ինչ կա արդյոք նրանցում:

1996թ.

Արցունքից առաջ

Մի անգամ տեսա մի կաղնի.

Այն այնքան գեղեցիկ էր,

Որ ցանկացա կտրել:

Մի անգամ լսեցի երաժշտություն.

Այն այնպես երկնային էր,

Որ ցանկացա խլանալ:

Մի օր հանդիպեցի մի աղջկա.

Նա այնպես հմայիչ էր,

Որ փակեցի աչքերս:

Պատահաբար ապրեցի մի կյանք.

Այն այնքան հրապուրիչ էր,

Որ հրաժարվեցի նրանից:

Այս գիշեր երազ տեսա.

Այն այնքան խորիմաստ էր,

Որ որոշեցի փոխվել:

Եվ այժմ փոխում եմ աչքերս,

Փոխում եմ ձեռքերս,

Փոխում եմ սիրտս…

Կրկին հիշում կաղնին,

Աղջկան,

Վերհիշում եմ երաժշտությունը,

Բայց իմ մեջ ոչինչ չի փոխվում,

Եվ ինձ վրա ծիծաղում է կյանքը,

Ծիծաղում է ու… շարունակվում:

Ես նայում եմ փողոցին

Ուր տխուր անձրևն է որբանում,

Ուր դառնության ալիքը հպվում է դեմքիս

Եվ հասկանում եմ,

Որ արդեն կորցրել եմ առավոտս

Եվ էլի շատ բաներ եմ կորցնելու…

1996 թ.

Ինչ էլ լինի

Անձրևն անձև փշրվում է ջրհորդանում ու մտքերիս,

Ջրերի մեջ անտերացած մեղեդի կա կեսերգեցիկ,

Որպես մնջիկ հոգեհմա գիշերը` մարդ, նստում շնչիս

Ու հուշեր է ինձ մրմնջում մելամաղձիկ, մելամաղձիկ:

Սլացել են քամիները վրնջալով իմ քունքերին,

Ինչ են տարել, ինչ թողեցին. ափսոսանք է, ուրիշ` ոչինչ, 

Սխալների շարք էր կյանքը, ու կորուստ էր, ինչ էլ լինի,

Ինչ էլ լինի, իմն էր, սակայն ճակատագիրը սուտ ու ճիշտ:

Թեթև նայիր, իմ բարեկամ, ուրախությանն ու վշտերին,

Ինչ էլ խաղա կյանքը գլխիդ, անիմաստ է մի խենթացիր,

Միևնույն է չեն հասկանում մարդիկ իրար, ինչ էլ լինի

Նույն ձևով են դավաճանում բարեկամներն ու թշնամին:

Երբ կհոսի քունքիդ վրա վերջին կաթիլը քրտինքի,

Երբ կհատնի վերջին ուժը, կյանքին կապող թելը վերջին,

Որպես մնջիկ հոգեհմա գիշերը` խոլ նստի շնչիդ.

Մի հավատա, ինչ էլ լինի. ափսոսանք է ուրիշ` ոչինչ:
1999 թ.