Հայտնի է, որ Ջորջ Գորդոն Բայրոնը արևելյան
մշակույթը ուսումնասիրելու նպատակով, երկու տարի ապրել է
սբ. Ղազար կղզում: Կարդալով նրա <<Hebrew melodies>> (Հրեական
մեղեդիներ) բանաստեղծությունների շարքը, հանդիպեցի մի
բանաստեղծության` <<She walks in Beauty>>, որն ինձ հիշեցնում է
Նարեկացու տաղերը: Ահա, թե ինչպես եմ պատկերացրել դա.
She walks in beauty
1
She walks in Beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellowed to that tender light
Which Heaven gaudy day denies.
2
One shade the more, one ray the less,
Had half impaired the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lights o'er her face;
Where thoughts serenely sweet express,
How pure, how dear their dwelling-place.
3
And on that cheek, and o'er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!
Նա քայլում է վայելչագեղ
1
Նա քայլում է թիկնեթեկին
Պարզ աստղալից գիշերվա պես,
Եվ աչքերում, ողջ կերպարում
Հանդիպում են լույսն ու մութը.
Ծավալվում է ճառագայթը
Հովիտներում երկնի շքեղ:
2
Մի ստվերը շատ, մի շողը քիչ.
Որ խաղում են սև ծամերին
Կամ մեղմորեն փայլփլում են լույսեր դեմքին,
Մեղմացնելով գրավչությունը անանուն,
Եվ խոհերն են ջինջ ու անուշ,
Ինչ կատարյալ, որքան թանկ է հայցքը իր:
3
Այտի վրա ու ճակատին
Այնպես մեղմ են, այնպես խաղաղ ու պերճախոս
Ժպիտները գերեվարող ու վառերանգ,
Եվ օրերը բարօրությանը պարգևած
Հոգին հաշտ է ու խաղաղ է բոլորի հետ,
Ում սրտերում սերն է անմեղ:
1993թ.
