Արձանը

Տեղ մի փնտրիր իմ հոգում.

Թե ադամանդ, թե ոսկի

Կողոպտել են ու վատնել

Եվ կողպել են անհոգի:

Տեղ մի փնտրիր իմ սրտում.

Այն խփում է անարյուն

Ու պատերի մեջ դողդոջ

Դատարկությունն է պարում:

Մի որոնիր ձայնը իմ.

Նա երգել է, որ լռի,

Ինչպես լարն է կտրվում

Չնվագող ջութակի:

Մարմինս մի որոնիր.

Այն վառել են գիշերին,

Մոմի նման, որ հալվել,

Ու ցնդել է կյանքը իմ:

Ողջը սուտ է, ողջը` սին.

Ինձ չես գտնի իմ ներսում,

Նայիր, ինչպես արձանին…

Աչքերս մի կորցրու:

Ես նրանց եմ պատկանում,

Ինչպես գույնը` ապակուն,

Նրանք նայում են, սակայն

Չեն նկատում, չեն տեսնում:

Աչքերս մի կորցրու.

Հայելին ջինջ է ու մաքուր,

Նայիր ու քեզ հարցրու.-

Ինչ կա արդյոք նրանցում:

1996թ.