Խաղը

1.

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մենք խաղում ենք բաց տիեզերքում,

Խաղի մի մասն է մեզ հիմա հայտնի,

Որ ակնածանքուվ կյանք ենք անվանում

Եվ մենք կրում ենք թելադրանք վերից,

Որ վարում են մեր ցանկությունները,

Զգում հայացքներ, փաթաթվող ձեռքեր,

Որոնք բացում են մեր փակ դռները:

Մեզ միշտ ճնշում են ներկայություններ,

Որ զննում են մունջ ու տագնապում են`

Անչափելի մեծ կասկած կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մենք խաղում ենք լուրջ ու լրջորեն,

Թեև հայտնի է վախճանը խաղի,

Որ ակնածանքով մահ ենք անվանել:

Ու կրում ենք լուռ մահը մեր կողքին,

Յուրաքանչյուր ժամ, ամեն ակնթարթ,

Այն հետամուտ է լինում բոլորին

Մեր քայլերի մեջ ու մեր մտքերում,

Այն մեզ ճնշում է իր ներկայությամբ,

Զննում, տագնապում`

Անչափելի մեծ թախիծ կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մենք խաղում ենք անկախ մեր կամքից,

Եվ ավարտվում է այս խաղը այն ժամ,

Երբ ձանձրանում են վերևում խաղից:

2.

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մենք խաղում ենք հիպնոսված ու հեզ,

Թեև երբեմն ըմբոստանում ենք

Ու որոնում ենք ելք ու փախուստներ.

Անխուսափելի մաքառումներում.

Ո՛չ, հաղթողներ ենք, ո՛չ էլ պարտվողներ:

Խաղից դուրս ոչ ոք չի կարող լինել,

Ոչ ոք չի կարող այն արգելակել.

Գալիս ենք հույսով, ձեռնունայն գնում,

Անչափելի մեծ խաբկանք կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

…Մենք չենք հորինում խաղին կանոններ.

Պարտադրվում են իմաստները մեզ,

Սակայն ճգնում ենք հասկանալ խաղը

Եվ այն ի վերջո մերը համարում,

Անչափելի մեծ հավատ կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից

Եվ մեր ոտքերը աճում են հողում.

Մեզ խոշտանգում են երկու տարերքներ.

Ձգելով վերից, վարից ճկելով…

Անչափելի մեծ տանջանք կախելով

Այս ամենից վեր ու մեր աչքերում:

Մենք տիկնիկներ ենք կախված երկնքից,

Մենք ընդունում ենք կանոնը խաղի,

Եվ ավարտվում է այս խաղը այն ժամ,

Երբ ձանձրանում ենք ձգձգվող խաղից:

1993թ