вторник, 22 ноября 2011 г.

Լուսնային արահետ


Ծովը մթնել է մեղմաշունչ`
Կնոջ գիրկ է անիրական,
Ուր սուզվում են հիշողության
Նավակները նվիրական:

Պատանի է գիշերը զով,
Ափը` երազ է մանկական,
Լուսինն ինքն է աչքով անում.
Կոհակվում է սիրտը անձայն:

Ափը` երազ է մանկական,
Ծովը հևում է ալեշունչ,
Կնոջ գիրկ է վաղնջական,
Ուր տագնապն է հավերժ պահվում:
1990թ.Այրվող վարագույր
Автор: на

Комментариев нет:

Отправить комментарий

Подписаться на: Комментарии к сообщению (Atom)