Ինձ միշտ թվում էր, թե անցնող օրը գոլորշանում է,
Իր հետ տանելով պատառը կյանքի,
Ու չգիտեի, որ չկրկնվող օրերն աննկատ իջնում են խորքս
Եվ անշարժանում, ինչպես ձկները ակվարիումի մեջ:
Ինձ միշտ թվում էր, թե ծանրության կենտրոն կոչվածը
Մի երկրորդական զգայարան է,
Եվ այն չեն կորցնում, ինչպես օրինակ`լսողությանը,
Ու չգիտեի, որ միշտ խափանվող շարժումներն իմ
Արյունակից են սիրուն, կարոտին և սպասմանը….
Ես ի՞նչ գիտեի, որ ջրից ելած մարդը, իսկապես նման է ջրի
Երբ այն հոսում է հարմար հուներով,
Որ չարտասանված Այոն աննկատ
Խորասուզվում է լիճը նյարդերի,
Ու, երբ զրկվում է իր ճիշտ իմաստից` ծնվում է
խեղդված….
Ես ի՞նչ գիտեի, որ վիրավորված ինքնասիրությամբ
Հեշտ կորցնում են կողմնորոշվելու ունակությունը…
Որ ատելության քաղցկեղն ի վերջո
Կարող էր սերվել անմեղությունից…
Ես չգիտեի, որ վերջիվերջո դատի կնստեմ ապրած օրերի
Ու թունավորված ինքնասիրության բաց դատանիստում,
Ինչպես նյարդախտը բուժել ճգնողը ակվարիումի դեմ,
Ու կփորփրեմ իմ <<Կոտորակը>>` փորձելով հերքել հայտարարը իր,
Որպեսզի փրկեմ լիարժեքության ձկնիկը ոսկե:
1990թ-Այրվող վարագույր
Комментариев нет:
Отправить комментарий